چرا جود و بخشش خدا به بندگانش سبب نقص و کسری در خزائن نعماتش نمی شود؟

در اينجا مي فرمايد: اگر تمام درياها در و مرواريد باشد و يا تمام کوهها طلا و نقره باشد خداوند تعالي اين ها را ببخشد يا نبخشد، در جود و سخاوت خدا اثري ندارد زيرا ثروت خدا سازندگي خدا است. قدرت سازندگي خدا آنقدر وسيع و عميق است که با يک عمل و يک اراده خاک ها را تبديل به جواهرات و جواهرات را تبديل به خاک ها مي کند. چون ثروت او قدرت سازندگي اوست و اين سازندگي رنج و زحمتي در او ايجاد نميکند. پس با بخشيدن، ثروت او کم نمي شود و با نبخشيدن ثروت او زياد نمي شود. در جمله بعد مي فرمايد: آنقدر ذخاير نعمت در اختيار دارد که اگرانسان ها تا ابد از آن نعمت ها استفاده کنند چيزي کم و زياد نمي شود و در آخرين جمله از اين فراز مي فرمايد: "لِاَنّه الجَوادُ الّذي لا يَغيضُه سؤالُ السّائِلين و لايُبخِلُهُ اِلحاحُ المُلِحّين". مي فرمايد: زيرا خداوند يک چنان جود و بخششي دارد که در برابر سؤالِ سؤال کنندگان جود و بخشش او فروکش نمي کند و يا اصرار اصرارکنندگان که رقم هاي بزرگتري را مطالبه مي کنند خدا را وادار به بخل و مضايقه از بخشش نمي کند. (شرح خطبه اشباح)